کد مطلب:315553 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:155
امام اصحاب را آزاد می گذارد
امام حسین، ریحانه ی رسول خدا (صلی الله علیه و آله) شب دهم محرم، اهل بیت و اصحابش را جمع كرد، خبر شهادت خود را به آنان داد و از آنان خواست راه خود را پیش گرفته، حضرت را با سرنوشت محتومش تنها گذارند. ایشان می خواست آنان نسبت به آینده و كار خود بینا و آگاه باشند.
امام در آن شب حساس، چنین آغاز سخن كرد:
«خداوند را به بهترین وجه سپاس می گویم و او را در خوشی و ناخوشی، حمد می كنم. پروردگارا! تو را سپاس می گویم كه ما را كرامت نبوت بخشیدی،
[ صفحه 185]
قرآن را به ما آموختی، بینش در دین عنایت كردی، برای ما گوش و چشم و دل آگاه قرار دادی و ما را از مشركان قرار ندادی.
اما بعد: من اصحاب و خاندانی وفادارتر و بهتر از اهل بیت و اصحاب خودم نمی شناسم. خداوند به همه ی شما پاداش نیك عنایت كند.
آگاه باشید! كه من گمان ندارم امروز ما از دست این دشمنان، فردایی داشته باشد. من به همه ی شما اجازه دادم و بیعتم را از شما برداشتم تا با آسودگی و بدون ملامت، راه خود را پیش بگیرید و بروید. اینك این شب است كه شما را پوشانده، پس از آن چون شتری - یا چون سپری - [1] استفاده كنید و هر یك از شما دست یكی از افراد خاندانم را بگیرد - خداوند به همه ی شما جزای خیر دهد - و سپس در شهرهای خود پراكنده شوید تا آنكه خداوند گشایشی دهد. دشمنان تنها مرا می خواهند و اگر به من دست پیدا كنند، از جستجوی دیگران خودداری می كنند...». [2] .
ایمان ناب و عصاره ی امامت و شخصیت امام در این خطابه ی بزرگ، آشكار و متجلی می گردد. حضرت در این شرایط حساس و سرنوشت ساز، از هرگونه ابهام گویی و تعقید، خودداری می كند و با صراحت، آینده ی محتوم آنان را در صورت بودن با ایشان نشان می دهد؛ اگر اصحاب و اهل بیت امام بمانند، هیچ سود دنیوی در كار نخواهد بود و یك مسیر را باید بپیمایند؛ كه آن جانبازی و شهادت است.
لذا حضرت از آنان می خواهد از تیرگی شب، استفاده كنند و با دلی خوش و
[ صفحه 186]
بدون دغدغه ی بیعت - زیرا امام همه را از وفای به عهد و پیمان و بیعت خود معاف كرده است - به هر جا كه می خواهند بروند اگر از كناره گیری از حضرت در روز، شرم دارند، اینك بهترین فرصت است.
امام همچنین تأكید می كند كه تنها هدف این درندگان خونخوار، اوست و نه دیگری. و دشمن، تشنه ی ریختن خون حسین است و اگر به مقصود خود دست پیدا كند، دیگر با آنان كاری ندارد.
امام در آن شب حساس، چنین آغاز سخن كرد:
«خداوند را به بهترین وجه سپاس می گویم و او را در خوشی و ناخوشی، حمد می كنم. پروردگارا! تو را سپاس می گویم كه ما را كرامت نبوت بخشیدی،
[ صفحه 185]
قرآن را به ما آموختی، بینش در دین عنایت كردی، برای ما گوش و چشم و دل آگاه قرار دادی و ما را از مشركان قرار ندادی.
اما بعد: من اصحاب و خاندانی وفادارتر و بهتر از اهل بیت و اصحاب خودم نمی شناسم. خداوند به همه ی شما پاداش نیك عنایت كند.
آگاه باشید! كه من گمان ندارم امروز ما از دست این دشمنان، فردایی داشته باشد. من به همه ی شما اجازه دادم و بیعتم را از شما برداشتم تا با آسودگی و بدون ملامت، راه خود را پیش بگیرید و بروید. اینك این شب است كه شما را پوشانده، پس از آن چون شتری - یا چون سپری - [1] استفاده كنید و هر یك از شما دست یكی از افراد خاندانم را بگیرد - خداوند به همه ی شما جزای خیر دهد - و سپس در شهرهای خود پراكنده شوید تا آنكه خداوند گشایشی دهد. دشمنان تنها مرا می خواهند و اگر به من دست پیدا كنند، از جستجوی دیگران خودداری می كنند...». [2] .
ایمان ناب و عصاره ی امامت و شخصیت امام در این خطابه ی بزرگ، آشكار و متجلی می گردد. حضرت در این شرایط حساس و سرنوشت ساز، از هرگونه ابهام گویی و تعقید، خودداری می كند و با صراحت، آینده ی محتوم آنان را در صورت بودن با ایشان نشان می دهد؛ اگر اصحاب و اهل بیت امام بمانند، هیچ سود دنیوی در كار نخواهد بود و یك مسیر را باید بپیمایند؛ كه آن جانبازی و شهادت است.
لذا حضرت از آنان می خواهد از تیرگی شب، استفاده كنند و با دلی خوش و
[ صفحه 186]
بدون دغدغه ی بیعت - زیرا امام همه را از وفای به عهد و پیمان و بیعت خود معاف كرده است - به هر جا كه می خواهند بروند اگر از كناره گیری از حضرت در روز، شرم دارند، اینك بهترین فرصت است.
امام همچنین تأكید می كند كه تنها هدف این درندگان خونخوار، اوست و نه دیگری. و دشمن، تشنه ی ریختن خون حسین است و اگر به مقصود خود دست پیدا كند، دیگر با آنان كاری ندارد.
[1] با اختلاف روايت در متن خطبه: «جملا» و «جنة» - (م).
[2] ابن اثير، ج 3، ص 285.